Τρέχεις μια ολόκληρη ζωή, όσα χρόνια τέλος πάντων σου αναλογούν, να προφτάσεις να τα μάθεις όλα. Να ζήσεις τα πάντα. Να φτάσεις στα μισά της διαδρομής και να σηκώσεις και ανάστημα σαν του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με απέχθεια προς τους γύρω σου και θαυμασμό για τον εαυτό σου, έχοντας την πεποίθηση ότι άγγιξες την άκρη, ότι είσαι πιο μεγάλος από τον ήλιο και πιο απέραντος από τον ουρανό….
Είναι όμως αυτά τα μάτια… Αυτά τα μάτια ενός παιδιού, που
λέξη τα χείλη κι αν δεν βγάλουν, σε γκρεμίζουν από τον θρόνο σου.
Στάσου ένα λεπτό από την σπουδαία τη ζωή σου κι
αφουγκράσου την ανάσα την παιδική… Αφήσου για λίγες στιγμές μονάχα στα χέρια τα
παιδικά, που ξέρουν μόνο με την πλαστελίνη να παίζουν - θαρρείς, και θα
ανακαλύψεις πόσα θαύματα δημιουργούν, χωρίς καμία… γνώση.
Αντιλαμβάνονται αυτά, που εσύ έχεις ξεχάσει. Χαμογελούν με
αυτά, που εσύ θέλησες να καταστρέψεις. Ρωτούν αυτά…. Που εσύ ποτέ δε θα
μπορέσεις να τους απαντήσεις…
Γιατί μια ζωή πασχίζεις να μην είσαι «μικρός». Ψάχνεις τον
μεγεθυντικό φακό που θα σε δείξει στο καθρέπτη, πελώριο. Ψάχνεις πάντα αυτό το
σκαλί που θα σε βάλει πιο ψηλά από οτιδήποτε γύρω σου…
Κι είναι κι αυτά τα δέντρα τόσο ψηλά… που σου θυμίζουν
πόσο «μικρός» ακόμα στη ζωή σου παραμένεις….
Μα τα παιδιά, ανάμεσα στα δέντρα θα δημιουργήσουν τον δικό
τους κόσμο, θα κρατηθούν από τους κορμούς για να παίξουν το παιχνίδι τους….
Ενώ εσύ αγωνιάς να κόψεις κάθε ξύλο, κάθε κλωνάρι, που
εμποδίζει τη σκιά σου να φανερωθεί και να απλωθεί στον κόσμο. Και κάθε τι που
θα βρίσκεται μπροστά της, εσύ θα το καταστρέφεις.
Γιατί το μόνο που έχεις τη δύναμη να κάνεις, είναι να
περιφέρεις τη σκιά σου, σε μια ζωή, στην ίδια σου τη ζωή, στην οποία δεν
μιλάς…. Δε χαμογελάς…. Δε συλλογίζεσαι… δεν αγαπάς….
Έχεις μάθει μόνο «μικρός» να είσαι και να ανασαίνεις από
το δράμα σου, από το κλάμα σου, από τη μεμψιμοιρία σου, από το θύμα που
αντικρίζεις στο καθρέπτη κάθε φορά που μέσα του κοιτάς….
Κλείσε τα μάτια και σκέψου έναν κόσμο χωρίς παιδιά….
Κλείσε τα μάτια σου και σκέψου τον κόσμο χωρίς εσένα…
Χωρίς τα παιδιά θα είναι μόνο σκιές… Χωρίς εσένα…. Δεν θα
υπάρχουν σκιές…
Μην τρέχεις να προλάβεις…. Τα ήξερες όλα και τα ξέχασες.
Απλά στάσου και θυμήσου, τη γεύση της ευτυχίας, τον ήχο του γέλιου, το χρώμα
της χαράς, την ερώτηση που εσύ σαν παιδί έκανες και οι μεγάλοι δεν ήξεραν να
σου απαντήσουν….. Θυμήσου να ζεις και να σέβεσαι με τη ψυχή, να χαίρεσαι τις
στιγμές σου με την καρδιά, να συγχωρείς τα λάθη του μυαλού, να απολαμβάνεις το
μεγαλύτερο της πλάσης, γιατί εσύ έχεις την ευκαιρία αυτή…. Η πλάση υπάρχει για
να υπάρχεις κι εσύ….
Ναντίν
http://oneiropagida2012.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου