Κοινωνικός Ρατσισμός

   Κάποτε, ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος για μένα, μου είπε το εξής: «Το πιο σημαντικό σ' αυτή τη ζωή είναι να λες αυτό που σκέφτεσαι και να υπερασπίζεσαι το δίκαιο, ακόμα και αν αυτό δεν αρέσει σε πολλούς». Θα μου πείτε: 'είσαι πολύ ρομαντικός τέτοιους καιρούς...', και δεν θα διαφωνήσω μαζί σας. Άλλωστε, ζούμε σε μια κοινωνία, που παρατηρούμε ότι καθημερινά δεν μένει τίποτα όρθιο, τόσο σε αξίες όσο και σε ελπίδα.

   Αλλά, σύμφωνα με την δημοκρατία των προγόνων μας, θεμελιώδης αρχή της ήταν η αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου, ακόμα και αν αυτό δεν άρεσε. Αυτή η διαφορετικότητα μπορεί να είναι οτιδήποτε, από φυλετική μέχρι  εμφανισιακή .

   Όλοι άνθρωποι είμαστε, τις ίδιες ανάγκες έχουμε... Όλοι θέλουμε να χαρούμε, να παίξουμε, να διασκεδάσουμε, να μιλήσουμε, να μοιραστούμε, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε... Χωρίς αυτά, είμαστε κενοί... Πραγματικά δεν διαφέρουμε! Αυτός ο κοινωνικός ρατσισμός πρέπει να σταματήσει, γιατί είναι βία, και σίγουρα χειρότερος από την σωματική βία!

   Από την άλλη, είναι και ο κοινωνικός ρατσισμός που παρατηρείται στα σχολεία και που το υπομένουν πολλά παιδιά μέχρι και σήμερα. Και αφορά κυρίως παιδιά μεταναστών, παιδιά που είναι από άλλες χώρες (όπως της Ασίας, της Αφρικής, ακόμα και από διάφορες χώρες της Ευρώπης, όπως είναι η Βουλγαρία, η Ρωσία, η  Αλβανία), παιδιά με κινητικά, νοητικά και ψυχολογικά προβλήματα, παιδιά που έχουν πρόβλημα με την εμφάνισή τους (βάρος, ύψος, δύναμη). Που είναι η αγάπη προς το συνάνθρωπο, που είναι η αλληλεγγύη μας προς αυτόν; Γιατί έχουμε γίνει όλοι τόσο βίαιοι και επιθετικοί προς τους άλλους, όχι μόνο δέρνοντας και χτυπώντας τους, αλλά και λέγοντάς τους λόγια που θα τους πληγώσουν; Γιατί να έχουμε γίνει όλοι Κακοί  Λύκοι  και να κυνηγάμε όποιον δε μας μοιάζει, όποιον είναι διαφορετικός από εμάς; Είμαστε όλοι ίδιοι, είμαστε όλοι ίσοι, αλλά ταυτόχρονα είμαστε όλοι διαφορετικοί. Έχουμε κλειδώσει την ανθρωπιά μας και την καλοσύνη μας σε ένα ντουλάπι και το κλειδί το έχουμε παραπεταμένο. Ας αρχίσουμε λοιπόν να ψάχνουμε αυτό το κλειδί να ανοίξουμε το ντουλάπι, πριν να είναι πολύ αργά... Όλοι μπορούμε να σταματήσουμε αυτό το ρατσισμό, βάζοντας ένα 'Χ' σε όσους τον υπηρετούν, χωρίς βέβαια να τους πληγώσουμε, γιατί τότε θα είμαστε εμείς οι ρατσιστές. Και κυρίως στα νέα παιδιά και σε αυτά που πηγαίνουν στο σχολείο για να μειώσουν τους άλλους και να τους δείξουν ότι αυτοί είναι οι 'μάγκες'. Μάθετε λοιπόν πως 'μάγκας' δεν είναι αυτός που παρασύρει τους άλλους σε τέτοιες αλητείες, αλλά αυτός που παρασύρει τους άλλους προς το καλό και όχι προς το κακό. Ελπίζω να σας άγγιξαν έστω και λίγο αυτά τα λόγια, γιατί είναι λόγια κάθε παιδιού που θέλει να ζήσει σε ένα κόσμο με αγάπη και χωρίς μίσος και κακία. Το ξέρω ότι μπορεί να μην υπάρξει ποτέ αυτός ο κόσμος, αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε έστω και λίγο.

 Άλλωστε σημασία έχει το τι πιστεύει ο καθένας μέσα του...!