Το Μεγάλο Χελιδόνι και το Μικρό Αδελφάκι του».

Στα πλαίσια του project με  θέμα «Αντιμετώπιση Προβλημάτων Αγωγής και Συμπεριφοράς με Παιδαγωγικές Ιστορίες», η Ε1, αφηγηθήκαμε την ιστορία « Το Μεγάλο Χελιδόνι και το Μικρό Αδελφάκι του».   

   Κατόπιν συζητήσαμε και ανακαλύψαμε πως το συναίσθημα της ζήλειας μάς ήταν γνώριμο.

    Κατανοήσαμε τη θέση του Μεγάλου Χελιδονιού που ζήλεψε το μικρό αδελφάκι του. Αντιληφθήκαμε πως όταν οι γονείς πλησιάζουν και  συζητούν με ειλικρίνεια με τα παιδιά τους, τότε διασφαλίζουν την αγάπη που εκείνα περιμένουν από αυτούς. Βάλαμε τον εαυτό μας στη  θέση του  και εκφρασθήκαμε γραπτώς . Εικονογραφήσαμε την ιστορία και γράψαμε συνθήματα. Καταλήξαμε πως το να εκφραζόμαστε και να συζητούμε με τα πρόσωπα της οικογένειάς μας, όταν μας συμβαίνει κάτι, λύνει πολλά προβλήματα, όπως αυτό της ζήλειας.

                           Η ψυχολογική θέση του πρώτου παιδιού   

  Το πρώτο παιδί είναι για ένα διάστημα μοναχοπαίδι, απολαμβάνει την αγάπη και την προσοχή όλων των μεγάλων, είναι ο άρχοντας της οικογένειας.

Πιθανές αντιδράσεις όταν έρθει το δεύτερο παιδί:

α) Αντιλαμβάνεται πως τώρα βρίσκεται σε αγώνα δρόμου. Πίσω του τρέχει κάποιος άλλος, κι έτσι αυτό διπλασιάζει τις προσπάθειές του. Προσπαθεί να γίνει κάτι πιο πολύ απ’ ότι είναι, να κρατήσει τη θέση της πρωτιάς.

β) Αν αυτό δεν πιάσει προσπαθεί να σπρώξει το δεύτερο προς τα πίσω. Του βάζει τρικλοποδιές ή το υπερπροστατεύει. Κάνει πράγματα για κείνο, για να το κάνει ανίκανο.

γ) Αν και σ’ αυτό δεν τα καταφέρει παραιτείται. Αισθάνεται εκθρονισμένο. Διαρκώς χειροτερεύει, γίνεται ανεύθυνο, δημιουργεί προβλήματα. Εφ’ όσον   δεν μπορεί να είναι ο καλύτερος με θετικό τρόπο, ίσως  αποφασίσει να είναι ο χειρότερος. Είναι κι αυτό μια άλλη μορφή πρωτιάς.        

      Το αίσθημα της ζήλειας και η ανάπτυξη επιθετικότητας

   Ο  ζηλιάρης κατ’ αρχήν δεν αγαπά τον εαυτό του, γιατί δεν πιστεύει σ’ αυτόν, δεν τον βρίσκει αρκετά καλό, τον θεωρεί αποτυχημένο. Θα ήθελε να είναι ο κάποιος άλλος, να είναι αυτός που ζηλεύει και θαυμάζει.

  Στην  περίπτωση που ζηλεύει τον μικρότερο αδερφό του, θέλει να του μοιάσει, πράγμα που σημαίνει πως, αντί  να προχωρεί μπροστά, ανάλογα με την ηλικία του, κάνει μερικά βήματα πίσω, σ’ ένα προηγούμενο  στάδιο ανάπτυξης (ψυχολογική οπισθοδρόμηση). Μπορεί να ξαναρχίσει να πιπιλά το δάχτυλο του, να βρέχει το κρεβάτι του, να λέει ψέματα ή να περάσει στην επίθεση χτυπώντας το μικρό.

     Ο ενήλικος ζηλιάρης αισθάνεται  μειονεκτικά. Θύμα κι αυτός  της αγωγής με τις συγκρίσεις και τους ανταγωνισμούς. Περιφρονεί τον εαυτό του και θέτει σαν  πρότυπο για μίμηση τον  «άλλον», αυτόν που θαυμάζει. Αν δεν μπορεί  να τον φτάσει τότε όλη του η προσπάθεια συγκεντρώνεται στο πώς να τον κατεβάσει. Χαίρεται με τις ατυχίες του. Αντιπαθεί  τον εαυτό του, αλλά και το πρόσωπο που θαυμάζει, γι’ αυτό είναι δυστυχής.

    Η βοήθεια προς έναν ζηλιάρη είναι η παραδοχή του εαυτού του, όπως είναι, με τα θετικά του και τα  αρνητικά του. Αυτό γίνεται  με τη στροφή στον εαυτό του και την αυτογνωσία. Μια ολόκληρη ζωή χρειαζόμαστε καμιά  φορά για να ωριμάσουμε, να γίνουμε ο εαυτός μας και να μάθουμε  να χαιρόμαστε τη ζωή.    

 Από το βιβλίο «ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΓΙΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ»  των Κορνηλίας Καλογήρου και Μαρίας Μιχαλακέα