Να' τανε το '21

Η μνήμη όλων των Ελλήνων κάθε χρόνο, τις ημέρες αυτές, γυρίζει πίσω και θυμάται το ηρωικό 1821.

Είναι χρέος μας να τιμούμε όλους όσους έπεσαν μαχόμενοι για τα ιδανικά της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ και της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

«Είναι χρέος να τιμούνται οι γενναίοι με ύμνους και εγκώμια», τονίζει ο Πίνδαρος και ο Μακρυγιάννης συμπληρώνει:

"Ελλάδα, όλους αυτούς να τους θυμάσαι, να τους μακαρίζεις και να τους λαμπρύνεις πατρίδα, γιατί αυτοί σε λευτέρωσαν".

Αναφερόμενοι επιγραμματικά στο έπος αυτό, μπορούμε να βγάλουμε χρήσιμα διδάγματα από τον ένδοξο εκείνον αγώνα για το παρόν και για το μέλλον της Πατρίδας μας.

Κατά τη μακραίωνη ιστορία του Ελληνισμού αποδείχθηκε ότι χαρακτηριστικό της φυλής είναι να μην νικιέται, αλλά , δυστυχώς, να αυτοκτονεί.

Το Βυζάντιο δεν υποδουλώθηκε το 1453 από την υπέρτερη αριθμητική δύναμη των άτακτων του Μωάμεθ, αλλά από τη διχόνοια, την περιφρόνηση της Ελευθερίας και των αγαθών της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας.

Η μαλθακότητα και η καλοπέραση είχαν διαβρώσει τις ηθικές αξίες.

Η άλωση το 1453 ήταν το αποτέλεσμα ενός παρακμασμένου κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος.
Τα σφάλματα της φυλής την οδήγησαν στην τιμωρία των 400 χρόνων μαύρης και αβάσταχτης σκλαβιάς.

Το 'Έθνος έπρεπε να ξαναβρεί το δρόμο του για να ζητήσει ανάταση και εξέγερση. 'Έπρεπε να καταστεί και πάλι άξιο του ελεύθερου τρόπου ζωής για να ξεσηκωθεί ενάντια στον αδυσώπητο δυνάστη.

Χρειάζονταν πρώτα την ψυχική του επανάσταση και ύστερα την επανάσταση απέναντι στον Οθωμανικό ζυγό. 'Έπρεπε να σπάσει πρώτα τα δικά του δεσμά, τα δεσμά, που όπως λένε οι ιστορικοί, είχαν αφήσει τον Λαό χωρίς ηγέτες, χωρίς διαφώτιση, χωρίς καθοδήγηση. Να σπάσει τα δεσμά των Κοτζαμπάσηδων, να εξοντώσει από μέσα του τη νοοτροπία του Ραγιαδισμού και έπειτα να διώξει από πάνω του τον κατακτητή.
Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν συμπτωματική, ούτε δημιούργημα κάποιων ισχυρών της εποχής εκείνης, αλλά δημιούργημα και καύχημα της ίδιας της φυλής μας.
Στη διάρκεια της μεγάλης αυτής Τουρκικής σκλαβιάς ο Ελληνισμός ζούσε μέσα από την αδούλωτη Κλεφτουριά, το Κρυφό Σχολειό, το Δημοτικό Τραγούδι, τους Δασκάλους του Γένους, τους Φιλέλληνες όλων των Ηπείρων και τους Ομογενείς της Διασποράς που συμπαραστάθηκαν στον αγώνα εκείνο με όλες τους τις δυνάμεις, ηθικές και υλικές.

Μετά από 7 χρόνια θυσίας η ΕΛΛΑΔΑ γινόταν και πάλι κράτος ελεύθερο, αυτοδιοικούμενο και ανεξάρτητο. Κράτος κυρίαρχων πολιτών. Πολιτών, που έβαλαν τα θεμέλια μιας νέας κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής φιλοσοφίας, αυτής που ταιριάζει στις πανάρχαιες ρίζες της φυλής και του έθνους μας.

Ο κόσμος από την εποχή του 1821 άλλαξε πολλές φορές και συνεχίζει να αλλάζει. Πολλά έθνη εξαφανίστηκαν, ενώ άλλα, άγνωστα στην κονίστρα της Παγκόσμιας Ιστορίας, δημιουργήθηκαν και διαδραματίζουν σήμερα πρωτεύοντα ρόλο στις διεθνείς υποθέσεις.

Η Ελλάδα που αναστήθηκε μετά από την πολύχρονη σκλαβιά, προχώρησε με χαρακτηριστική βραδύτητα στην πραγματοποίηση του συνόλου των εθνικών της επιδιώξεων. Το Έθνος δοκιμάζεται κατά καιρούς πολιτικά, κοινωνικά και κυρίως εθνικά. Χρειάστηκαν και άλλες θυσίες και ίσως χρειαστούν ακόμη περισσότερες.
Κατά τη νεότερη ιστορική του διαδρομή, είχε αναλαμπές μεγαλείου, όταν επικρατούσαν οι αρετές της φυλής, Βαλκανικοί Πόλεμοι-Έπος του ΄40, αλλά είχε και τραγικές πτώσεις όταν επικρατούσε η διχόνοια όπως Μικρασιατική Καταστροφή - Εμφύλιος Πόλεμος - Δικτατορίες.

Στις ημέρες που ζούμε οι κίνδυνοι δεν έπαψαν να μας περιτριγυρίζουν. Άλλοι εξωτερικοί και άλλοι εσωτερικοί. Έχουν κυρίως οικονομική μορφή. Η διαχείρισή τους απαιτεί γνώση, βούληση και αφοσίωση στο κοινό καλό. Ακούγεται πολύ απλό αλλά δυστυχώς ο ατομικισμός και η ιδιοτέλεια περισσεύουν, υπερισχύουν και το δημόσιο συμφέρον δεν υπηρετείται. 

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, επιβάλλεται να στρέψουμε τη σκέψη μας με ευγνωμοσύνη και σεβασμό προς όλους εκείνους, που θυσιάστηκαν στο βωμό της Πατρίδας για τη Λευτεριά και την Ανεξαρτησία του Έθνους.

Το τρισυπόστατο του αγώνα του 1821, δηλαδή η αποτίναξη του Τουρκικού Ζυγού, η λύτρωση από τους Κοτζαμπάσηδες και η απελευθέρωση από τα δεσμά του Ραγιαδισμού, σηματοδοτεί ένα επίκαιρο τριπλό μήνυμα:

Ειρήνη και ανυποχώρητη στάση στα εθνικά μας δίκαια.

Πίστη στις δυνατότητες της φυλής .

 Τέρμα στη νοοτροπία της υποτέλειας.

Φ.Γ.