Παρακολουθώντας έναν λαμπρό επόπτη εφημερίας

Ο θεσμός του επόπτη εφημερίας κλείνει περίπου ένα μήνα και ήδη η διαφορά που διαπιστώνουμε στη συμπεριφορά των μαθητών/τριών στο σχολείο μας είναι εμφανής.

Αν κάνεις μια βόλτα στο διάλειμμα θα δεις μαθητές και μαθήτριες με το γιλέκο του επόπτη, να προσπαθούν να βοηθήσουν τα μικρότερα παιδιά , να τα συμβουλεύσουν, να τα καθοδηγήσουν.

Αυτόπτης μάρτυς ενός τέτοιου περιστατικού υπήρξα πριν λίγες ημέρες και αισθάνομαι την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας.

Καθώς εφημέρευα στην αυλή του σχολείο , δίπλα μου καθόταν μόνος, ένας μικρός μαθητής και παραδίπλα από την άλλη μεριά της κεντρικής εισόδου ένας εξίσου μικρούλης μαθητής κι αυτός μόνος του. Κάποια στιγμή, βλέπω έναν επόπτη (μαθητή της Στ΄ τάξης) να πλησιάζει τον έναν μικρούλη και να τον ρωτά αν πήρε κάτι για να φάει. Αυτός του απαντά πως θα φάει στο άλλο διάλειμμα.

Τότε ο επόπτη τον ξαναρωτά: Και αφού δεν τρως, τότε γιατί δεν παίζεις ; Ο μικρός του απαντά: Δεν έχω με ποιον να παίξω! Ο επόπτης στο άκουσμα αυτό, τρέχει απέναντι στον άλλο μόνο - μικρούλη μαθητή και του λέει: Θέλεις να παίξεις;

• Ναι, του απαντά ο μικρός.
  - Έλα τότε, σου βρήκα παρέα. Χαρά ο μικρός τον ακολουθεί τρέχοντας και φτάνουν δίπλα μου. Τους ενώνει τα χέρια και τους λέει: μπορείτε να παίξετε μαζί κι αν γνωριστείτε καλύτερα μπορεί να γίνετε και φίλοι.

Ανατρίχιασα! Δεν είχα λόγια. Κοκάλωσα... Μέσα σε τόσο λίγο χρόνο άκουσα και «οσμίστηκα» τόσα πολλά πράγματα. Χαμογέλασα και κάθισα μερικά δευτερόλεπτα να τους «τρώω» με τα μάτια μου. Ο τόνος της φωνής του και η στάση που είχε το σώμα του, παρέπεμπαν σε επαγγελματία διαμεσολαβητή κι ήταν μόνο 12 χρονών. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που όταν σου συμβαίνουν, δεν τις ξεχνάς ποτέ! Κάθισα να τους καμαρώνω. Τους πλησίασα και τους αγκάλιασα. Μα πιο πολύ εστίασα στον επόπτη. Του ΄δωσα το χέρι και του΄πα πως θαύμασα τον τρόπο που διαχειρίστηκε τους δύο μαθητές. Χαμογέλασε και το πρόσωπό του φωτίστηκε από συναισθήματα. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι. Ο Γιάννης Αμβροσιάδης γεμάτος ικανοποίηση και με μια ακόμη θετική εμπειρία στο μυαλό και την ψυχή οδηγήθηκε για την τάξη, για να συνεχίσει το μάθημά του. Λίγα λεπτά πριν, είχε δώσει ο ίδιος το δικό του μάθημα, ένα μάθημα ζωής! Μπράβο σου, Γιάννη!

Κλείνοντας θα ήταν παράλειψή μου να μην συγχαρώ το δάσκαλό του, τον Κ.ώστα Γαλανόπουλο, για τον τρόπο που παρακολουθεί και μυεί τα παιδιά στο ρόλο του επόπτη εφημερίας, όταν μάλιστα ο Γιάννης ξαναεντάχθηκε πριν ένα μήνα στο δυναμικό του σχολείου μας.

Καλώς ήρθες, Γιάννη στο σχολείο μας!

 

Ζωή Κουτσουρά,

                         δασκάλα της Δ2 τάξης.