Μια ακόμη εικαστική παρέμβαση!

Εδώ και λίγες μέρες, μια εξαιρετική ζωγραφιά στολίζει τον χώρο στον οποίον βρίσκονται οι μικρές τάξεις (Α' και Β') του Σχολείου μας!

Πρόκειται για ένα έργο του Κιθ Χάρινγκ, ενός street art καλλιτέχνη που έμελλε να αλλάξει την pop art σκηνή του πλανήτη, το οποίο ζωγράφισε η κ. Μαρία, εκπαιδευτικός των εικαστικών, μαζί με τα παιδιά του Στ1.

Ένα έργο που θα κοσμεί τα επόμενα χρόνια το σχολείο μας και το οποίο, τα πολύ ζωντανά χρώματά του, αλλά και ο πρωτότυπος τρόπος απεικόνισης των μορφών, το κάνουν σίγουρα ξεχωριστό!

Και λίγα λόγια για τον καλλιτέχνη:

Ο Κιθ Χάρινγκ γεννήθηκε το 1958 στο Ρίντιγκ της Πενσυλβάνια, μια μικρή πόλη στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ και μεγάλωσε επηρεασμένος από τον κοινωνικό αναβρασμό της δεκαετίας του '60, των αντιπολεμικών διαδηλώσεων και των φυλετικών αναταραχών. Έκανε γρήγορα σπίτι του τη Νέα Υόρκη, στην οποία εγκαταστάθηκε το 1978 για να σπουδάσει ζωγραφική, στα 20 του χρόνια και έμεινε εκεί μέχρι το τέλος του τον Φεβρουάριο του 1990.

Η Νέα Υόρκη τη δεκαετία του '80 ήταν ένα εξαιρετικό μέρος για να ζει ένας καλλιτέχνης και για τον Κιθ Χάρινγκ έγινε η παιδική χαρά του. Η street art σκηνή και συγκεκριμένα τα graffiti βρίσκονται ήδη στα πρώτα τους βήματα, από τις αρχές του '70, στις γειτονιές του Bronx και του Washington Heights στο Manhattan. Οι street artists βάφουν τα τρένα του υπόγειου και η τέχνη τους ταξιδεύει στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές της πιο πολυπολιτισμικής πόλης της χώρας. Ήταν η εποχή που η τέχνη και η έκφραση άφηνε τις κλειστές αίθουσες των 'ειδικών' και της μπουρζουαζίας και έβγαινε στους δρόμους. Εκεί που οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις σέρνονταν καθημερινά κάτω από το βάρος του αμερικάνικου ονείρου, ο Χάρινγκ ζωγράφιζε τις ανησυχίες και τα όνειρά του στον τσιμεντένιο καμβά της πολυπληθέστερης πόλης των ΗΠΑ.

Ο Keith Haring σχεδίαζε ασταμάτητα. Αρχικά, σχεδίαζε με κιμωλία στους μαυροπίνακες που προορίζονταν για διαφημιστικό χώρο στον υπόγειο σιδηρόδρομο της Νέας Υόρκης, δημιουργώντας πρωτότυπα, 'ακατανόητα' σχέδια, σύμβολα μιας γενιάς που κραύγαζε για αλλαγή. Είχε συλληφθεί μάλιστα πολλές φορές για αυτό, καθώς εκείνη την εποχή όντας κάτι καινούριο, το graffiti αποτελούσε μια υποκουλτούρα που χαρακτηρίζονταν κυρίως ως βανδαλισμός. Αυτό δεν τον σταμάτησε καθώς έργα του άρχισαν να εμφανίζονται σε όλη την πόλη και ο ίδιος να αποκτάει φήμη. Σχέδια της στιγμής, murals, πίνακες, ο Χάρινγκ ζωγράφιζε ανελλιπώς ακολουθώντας το pop art ρεύμα των 60's, αμφισβητώντας την καθιερωμένη έννοια της τέχνης. Με κύρια θέματα τη ζωή, το θάνατο, τον πόλεμο, τον άνθρωπο, τη σύγχρονη ζωή στα αστικά τοπία, τις φυλετικές και έμφυλες διακρίσεις, τον υπερκαταναλωτισμό και με όχημα τη σημειωτική, χρησιμοποιούσε σύμβολα για να διηγηθεί ιστορίες στις μάζες.

Άνοιξε το κατάστημα Pop Shop στην οδό Λαφαγιέτ του Σόχο, διακόσμησε με murals του όλους τους τοίχους και πωλούσε διάφορα αναμνηστικά με τα σχέδια του. Στόχος του ήταν πάντα να έχουν πρόσβαση σε αυτό που θεωρούσε τέχνη, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι και όχι μόνο καλλιτέχνες και συλλέκτες.

Όπως είχε πει και ο ίδιος:"Αυτή είναι η φιλοσοφία πίσω από το Pop Shop: Ήθελα να συνεχίσω την ίδια μορφή επικοινωνίας όπως με τα σκίτσα στον υπόγειο. Ήθελα να προσελκύσω το ίδιο ευρύ φάσμα ανθρώπων και ήθελα να είναι ένα μέρος στο οποίο θα έρθει όχι μόνο ο συλλέκτης αλλά και  τα παιδιά από το Μπρονξ''

Γρήγορα το Pop Shop έγινε σημείο συνάντησης ανθρώπων με αγάπη για την σύγχρονη τέχνη. Τα παιδιά από το Μπρονξ άραζαν δίπλα στην Μαντόνα και τον Άντι Γουόρχολ. Ακόμα πιο γρήγορα ήρθαν τα μίντια για να απογειώσουν τη φήμη του με αφιερώματα, άρθρα και εξώφυλλα σε μεγάλα περιοδικά.

Έπειτα ήρθε η λοίμωξη με τον ιό της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV). Σε μια εποχή που ο ιός είχε πρόσφατα αναγνωριστεί και ήταν σε έξαρση, με ελλιπή ενημέρωση, μέσα προφύλαξης και φυσικά ισχυρό κοινωνικό στίγμα.

Το 1989 θα ιδρύσει το Keith Haring Foundation το οποίο χρηματοδοτεί μη κερδοσκοπικές οργανώσεις που ασχολούνται με εκπαιδευτικά προγράμματα για μη προνομιούχα παιδιά και υποστήριξη οργανισμών για τη μόρφωση, πρόληψη και φροντίδα του ιού AIDS. Κάποιος μπορεί μόνο να υποθέσει που θα έφτανε η φήμη και το ταλέντο του Χάρινγκ, αν δεν έφευγε και ο ίδιος από ασθένειες σχετικές με το σύνδρομο επίκτητης ανοσοανεπάρκειας (AIDS), τόσο νωρίς, μόλις στα 31 του χρόνια.