Αποχαιρετισμός του Δημοτικού Σχολείου

 

     Αγαπητοί μας Δάσκαλοι και δασκάλες, συμμαθητές συμμαθήτριες και γονείς καλημέρα σας. Όπως γνωρίζετε βρισκόμαστε στις τελευταίες μέρες της χρονιάς, που για κάποιους από εμάς είναι και οι τελευταίες στο δημοτικό σχολείο. Θα μας επιτρέψετε λοιπόν σαν τελειόφοιτοι να σας πάρουμε μαζί μας σε ένα μικρό ταξίδι. Μια διαδρομή από την πρώτη στιγμή που περάσαμε την πόρτα του σχολείου μέχρι λίγο πριν την κλείσουμε πίσω μας, για να ανοίξουμε μια νέα πόρτα μιας αυλής που λέγεται γυμνάσιο.

    Ήταν σαν χθες, όταν φοβισμένοι και κρατώντας το χέρι της μητέρας μας, μπήκαμε για πρώτη φορά στην αυλή του 12^ου Δημοτικού Σχολείου Κατερίνης και κατευθυνθήκαμε προς το κτήριο που έγραφε 12^ο Νηπιαγωγείο Κατερίνης. Κοιτάζοντας με λίγο φόβο και αγωνία τα πιο μεγάλα παιδιά που έπαιζαν στην αυλή αναρωτηθήκαμε πότε θα περνούσε ο καιρός για να γίνουμε και εμείς σαν εκείνα τα μεγάλα παιδιά και να παίζουμε και να τρέχουμε χωρίς να φοβόμαστε κανένα. Μέχρι εδώ τα πράγματα ήταν απλά! Απ’ τη στιγμή εκείνη και μετά είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τα χρόνια, τα πρόσωπα, τα συναισθήματα και τις εμπειρίες που μεσολάβησαν, μέχρι να φτάσουμε να γίνουμε και εμείς σαν εκείνα τα μεγάλα παιδιά που βλέπαμε τότε. Γνωριστήκαμε με παιδιά που δεν τα ξέραμε μέχρι τότε, γίναμε μια μεγάλη παρέα και περάσαμε πολλά μαζί, μικρά ή μεγάλα λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά. Μοιραστήκαμε με τους περισσότερους το ίδιο θρανίο, παίξαμε μαζί, μαλώσαμε μαζί, διαβάσαμε μαζί και μέσα από όλα αυτά,  να’μαστε πάλι μαζί εδώ να αποχαιρετήσουμε το σχολείο και τους δασκάλους μας.

    Πώς να μην αναφερθούμε στους δασκάλους μας, που όλα αυτά τα χρόνια ήταν και γονείς και φίλοι και καθοδηγητές και συνοδοιπόροι… Δεν μας πρόσφεραν μόνο ξερές γνώσεις, μας στήριξαν σε δύσκολες στιγμές, μας καθοδήγησαν και μας βοήθησαν δίνοντάς μας απαντήσεις σε απορίες και προβληματισμούς όσο παράξενοι ή αστείοι και αν ήταν. Μας βοήθησαν να κατανοήσουμε έννοιες που ακούγαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας όπως: εμπιστοσύνη, συναδελφικότητα, συνεργασία, ομόνοια, εχεμύθεια, υπευθυνότητα κ.α. Διεύρυναν τους πνευματικούς μας ορίζοντες με τις εκδρομές που κάναμε σε αξιόλογα μέρη και με τις γιορτές ή τις παραστάσεις που δίναμε εισπράττοντας πάντα μεγάλο χειροκρότημα, που μας έκανε να αισθανόμαστε περήφανοι.

    Θα μπορούσα για πολλή ώρα ακόμα να σας μιλάω για όλα όσα συνέβησαν σε αυτά τα έξι χρόνια που περάσαμε στο δημοτικό μας σχολείο. Μπήκαμε κρατώντας το χέρι του μπαμπά ή της μαμάς, στη διαδρομή στηριχθήκαμε στα χέρια των δασκάλων μας και τώρα ανοίγουμε τα φτερά μας για άλλους τόπους μόρφωσης και επικοινωνίας. Χαιρετούμε τους δασκάλους και τις δασκάλες μας με ένα μεγάλο “ευχαριστώ”, τα μικρότερα παιδιά με ευχές για καλή και εποικοδομητική συνέχεια και όλους εσάς με την ευχή για ένα…. 

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

           Μανώλης Κουλιέρης