Το αμπέλι στην ποίηση και στο δημοτικό τραγούδι

 Αλλά και στην ποίηση και στην δημοτική - λαϊκή παράδοση το αμπέλι, το κρασί, ο τρύγος, αλλά οι εργασίες γύρω από την φροντίδα του αμπελιού, έχουν έντονη παρουσία.

 

«Το λέει ο πετροκότσυφας  στο δροσερό τ’ αυλάκι, το λεν στα πλάγια οι πέρδικες, στην ποταμιά τ’ αηδόνια, το λεν στ’ αμπέλια οι λυγερές, το λεν με χίλια γέλια, το λέει κ΄ η Γκόλφω η όμορφη, το λέει με το τραγούδι _Αμπέλι μου πλατύφυλλο και κοντοκλαδεμένο, δέσε σταφύλια κόκκινα να μπω να σε τρυγήσω, να κάμω αθάνατο κρασί, μοσχοβολιά γεμάτο. Μες στα κατώγια τα βαθιά σαν μόσχο να σε κρύψω, να σε φυλάξω ολάκαιρες χρονιές ακέριους μήνες, ώσπου να έρθει μιαν Άνοιξη, νάρθει ένα καλοκαίρι …», γράφει σε ένα από τα ποιήματά του ο Κώστας Κρυστάλλης.

 

«..Αμπέλι μου πλατύφυλλο και κοντοκλαδεμένο...Για δεν ανθείς καλέ για δεν καρπείς, σταφύλια για δεν κάνεις μα τον ουρανό, μα την αλυσιδίτσα που ‘χεις κόρη μ’ στο λαιμό. Με χρέωσες καλέ παλιάμπελο κι εγώ θα σε πουλήσω μα τη θάλασσα, κοντούλα και γιομάτη δεν σ’ αντάμωσα.

Μη με πουλάς καλέ αφέντη μου κι εγώ σε ξεχρεώνω μα τον ουρανό, μα την αλυσιδίτσα που ‘χεις κόρη μ’ στο λαιμό. Για βάλε νιούς καλέ και σκάψε με,

γέρους και κλάδεψε με μα τη θάλασσα, κοντούλα και γιομάτη δε σ’ αντάμωσα.

Βάλε κορίτσια ανύπαντρα, να με κορφολογήσουν μα το ουρανό, μα την αλυσιδίτσα που ’χεις κόρη μ’ στο λαιμό…».